တစ္ခ်ိန္ကေပါ့ ေနမင္းဟာ
အျပာေရာင္သမ္းေနတဲ့ ကြန္ခ်ာမဲ့
ေဆးဘက္၀င္အိမ္မက္ေတြ ပ်ိဳ႕အန္ခဲ့ေပမယ့္
အီစြတ္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေလာက္ေတာင္
စိတ္၀င္စားစရာမေကာင္းခဲ့ဘူးေလ။

ဒါပံုျပင္မွမဟုတ္တာပဲ
သူ၊ ကြ်န္ေတာ္ အားလံုးသိတယ္
သူ၊ ကြ်န္ေတာ္ အားလံုးေတြ႔တယ္
အဲဒါ အစစ္ေတြပါလို႔ ေအာ္ေရာင္းရမယ့္
လမ္းေဘးေက်ာက္ျမတ္ေတြမွ မဟုတ္ဘဲ...
၁၀၀ ဖိုး ၅ လိပ္ရတဲ့စိမ္းဖန္႔ဖန္႔
ေဆးေပါ့လိပ္ေတြမွ မဟုတ္ဘဲ...
ဇာတ္လမ္းႀကားျဖတ္တဲ့
တီဗီေႀကာ္ျငာေတြမွ မဟုတ္ဘဲ...
အရိပ္ျပလို႔ အေကာင္မျမင္ခဲ့တာ
အရိပ္ရဲ႕ အျပစ္ပဲထား
ဒါဆို...
ႏိုးစက္နာရီမွာ အျပစ္႐ွိတယ္
ေႏြးဦးေလ႐ူးေတြမွာ အျပစ္႐ွိတယ္
ဂေရဟန္ဘဲ(လ္) မွာအျပစ္႐ွိတယ္
ထီးတစ္ေခ်ာင္းမွာ အျပစ္႐ွိတယ္
မွတ္စုစာအုပ္မွာ အျပစ္႐ွိတယ္
လမ္းမေတြမွာ အျပစ္႐ွိတယ္
မွန္တစ္ခ်ပ္မွာ အျပစ္႐ွိတယ္
သီခ်င္းေတြမွာ အျပစ္႐ွိတယ္
ဘက္စ္ကားနံပါတ္( ) မွာအျပစ္႐ွိတယ္
အသံပ်ိဳတဲ့ ဂစ္တာအိုမွာအျပစ္႐ွိတယ္
အခ်စ္ တစ္ခုဟာ အျပစ္ တစ္ခုျဖစ္မယ္ဆုိရင္
ဒီမယ္ ကေလးမ...
အဲဒီအျပစ္ေတြအားလံုးမင္းမွာ႐ွိတယ္။

'ဘာျဖစ္ျဖစ္...ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ေပါ့...'
အစြန္းေရာက္ခံယူခ်က္ေတြေလ
တစ္စက္ခ်င္း...တစ္စက္ခ်င္း
ေခါင္းထဲကေန ထူးထူးဆန္းဆန္း
ႏွလံုးသားထဲအထိစီး၀င္လာခဲ့
မိုးလည္းမျမင္ ေလလည္းမျမင္
အဲဒီႏွစ္ေတြတုန္းက ႏွမ္းထြက္စာရင္း
ေပ်ာက္ေနခဲ့ေပါ့။

ထိုင္ခြင့္မရတဲ့ခံုလြတ္ေတြရယ္...
ပ်ံသန္းရာလမ္းေႀကာင္းေျပာင္းခဲ့တဲ့
ညေနေစာင္းခိုျပာေတြရယ္...
တုန္ရီေနတဲ့
ငါ့ 'အခ်စ္' ဒႆနမဲမဲေတြရယ္...
ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သေဘာတူညီမွဳပဋိပကၡ။

ခုမ်ားေတာ့လား
နာရီနဲ႔ ျပကၡဒိန္ကိုပစ္ပယ္
ဟိုတစ္ခ်ိန္ အိမ္အျပန္လမ္းက
ငါ့အျပံဳးေတြ ဘယ္မလဲ??
ငါေတာင္မသိတာ
မင္းဆို...။

ေဟာဒီမွာ
မင္းအတြက္ဆိုျပီး
မင္းမသိတဲ့ေနရာ
မင္းမသိတဲ့အခ်ိန္မွာ
မင္းမႀကိဳက္မယ့္
ဒီကဗ်ာ...
ငါေရးထားလုိက္တယ္
မင္းနားလည္တဲ့ေန႔က်ရင္
ဒီကဗ်ာကိုဆက္ေရးေတာ့။ ။